Miniaturka Blase i Ginny

          Siedzę właśnie w kawiarni, tej co zwykle i popijam kawę, czarną bez cukru. Jak co dzień patrzę na wejście do jej pracy. Mimo, że jest czarownicą pracuje w mugolskiej kancelarii prawniczej, której właścicielką jest jej najlepsza przyjaciółka, Hermiona Granger, teraz Weasley. Każdy się spodziewał, że przyjmie to nazwisko, ale każdy też myślał, że wyjdzie za Ronalda Weasleya , a nie George. Po wojnie owszem, spotykali się, ale Wieprzlej ją zdradził. Tak, że perfekcyjna Panna Granger ( teraz Weasley ) rzuciła go jak tylko się dowiedziała i poszła na studia mugolskie. Po pierwszym roku, siedząc na ławce w parku zobaczyła swojego teraz męża jak kłóci się ze swoją narzeczoną, teraz żoną Lee Jordana, Angeline Johons ( Jordan ). No to skoro oboje byli ze złamanymi sercami zaczęli spędzać ze sobą dużo, dużo czasu. Tak wyszło, że w końcu zaczęli się spotykać. Teraz wszystko się pomieszało w tych związkach i jest inaczej niż każdy myślał. To jest tak: Hermiona George Weasley, Pansy Harry Potter, Astoria Ronald Weasley, Luna Draco Malfoy, Cho Neville Longbottom, Angelina Lee Jordan, no i na sam koniec Hanna Teodor Nott. Wszystko po wojnie się zmieniło. Każdy się lubi, wszyscy wszystko sobie wyjaśnili. Jest tylko jedna, która nie znalazła swojej drugiej połówki. Tak, Ginewra Molly Weasley. To właśnie dla niej codziennie siedzę w tej kawiarni i czekam aż będzie szła do pracy i z niej wychodziła. Za każdym razem obiecuje sobie, że tym razem zaproszę ją na randkę a i tak moje przyrzeczenia szlag trafia. Tak, ja Blaise Zabini, arystokrata, boje się podejść do kobiety i zaprosić na kolacje. Nigdy nie sprawiało mi to problemu. Zawsze podchodziłem, czarujący uśmiech jakaś gadka i każda była moja. Jednak nie ta. Ta jest inna. Ma w sobie coś, czego nie ma żadna. Jednym słowem jest wyjątkowa. Pamiętam jak dwa lata temu siedziałem u Smoka w domu i on mi powiedział, że spotkał dziewczynę inną niż wszystkie. Na początku pomyślałem, że chodzi mu o wygląd, że może jakaś wyjątkowo ładna. No bo w końcu Draco Malfoy i Blaise Zabini słynęli z opinii kobieciarzy. Jakie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że to Luna Lovegood ? Ta, którą wszyscy nazywali Pomyluną, ta która czytała gazetę do góry nogami, ta która była zawsze szczera do bólu i nie przejmowała się, że ludzie gadają za jej plecami. Miała swój świat i swoje kredki. W pewnym sensie mnie to intrygowało i podziwiałem ją za to. Zawsze chciałem taki być, no może nie do końca ale w jakimś stopniu. No ale wracając. Siedzieliśmy u niego w salonie i on mi to wszystko mówi a ja nie mogłem uwierzyć. Wyśmiałem go i powiedziałem, że to i tak będzie panienka na jedną noc, po czym śpieszyłem się na obiad do mamy i musiałem iść. Niespełna pół roku po tej rozmowie dostałem zaproszenie na ich ślub. Są szczęśliwi i mają syna, czyli mojego chrześniaka. Nadal nie wierzę, że on Draco Malfoy ożenił się z Luną Lovegood ( Malfoy ). Także, teraz wierzę, że są dziewczyny wyjątkowe, i Ginny właśnie tak jest. Wyjątkowa.

          Siedzę już tak dobrą godzinę i pracuje nad nowym projektem dla firmy. Jestem dyrektorem fabryki. Produkujemy miotły. Nagle widzę ją. Idzie jak zwykle szybkim krokiem. Pewnie znów zaspała, co często jej się zdarza. Jak zwykle zatrzymuje się przy małej budce i kupuje dwie duże kawy rozpuszczalne z mlekiem. Dla siebie i Hermiony. Wygląda czarująco. Czarna sukienka przed kolano, czarne bardzo wysokie szpilki, szara marynarka. Włosy rozpuszczone i zarzucone do tyłu na plecy. Przez ramię przewieszona duża czarna torba. Nie widzę jej twarzy, ale zgaduję, że błąka się tam jakiś lekki uśmiech, bo trzeba przyznać mamy kwiecień i pogoda jest rewelacyjna. Mam wrażenie, że to będzie mój dzień, ze to stanie się właśnie dzisiaj. Wiedząc, że nic rozsądnego już nie zrobię zamykam laptopa i czekam aż przyjdzie Draco. Pracujemy razem i ma przynieść jakieś papiery do podpisania. Mój przyjaciel ma w zwyczaju się spóźniać więc nie mam mu tego za złe.

 - Cześć stary – wita się Smok podając mi rękę. Po piętnastu minutach przyszedł.

- Cześć – również podaje mu rękę.

- Masz podpisz te papiery i będziemy mieli z głowy – podaje mi teczkę z jakąś umową.

- A co to jest ? – pytam ale nie czekając na odpowiedź podpisuję. Komu jak komu ale Draco mogę ufać. Nie wykręcił by mi żadnego numeru.

- Umowa o wstąpienie w spółkę z nowymi dostawcami. Na naszą korzyść więc nie ma co się przejmować, że nie wyjdzie. W najgorszym wypadku będziemy dzielić kasę na pół, co i tak wyjdzie nam i firmie na korzyść – zaśmiał się.

- Co oni by bez nas zrobili ? - ja też się zaśmiałem.

- Dobra żarty żartami ale ja chce wiedzieć, jak mojemu kochanemu Diabełkowi idzie zaproszenie Wiewióry na randkę ? Hm ? Czy może tchórzysz ? Tak na pewno. Przecież ty się boisz ja zaprosić – powiedział, a ja miałem wrażenie, że mnie podpuszcza.

- Ja się boje ? Ja ? Blaise Zabini ? Chyba śnisz Smoczku. Ja się niczego nie boję.

- To dlaczego jej jeszcze nie zaprosiłeś ?

- Bo czekam na odpowiedni moment.

- A kiedy on nadejdzie ?

- Tego nie wiem. Na pewno nadejdzie. Kiedyś tam

- Kurde Blaise przyznaj się, że boisz się odrzucenia, przez jedną z najseksowniejszych panienek w jej roczniku.

- Nie zapominaj, że masz żonę.

- Nie zapominam, dlatego powiedziałem jedna z, bo przecież Luna jest na pierwszym miejscu. Z resztą ty nie zapominaj, że to dzięki mojej ŻONIE się poznaliście.

- Pamiętam. Takiej kompromitacji, nie da się zapomnieć.

- Hahahah.. Pamiętam to doskonale.

- Ja też

Dokładnie rok temu, 24 kwietnia 2006 roku zostałem zaproszony na kolacje do domu Draco. On razem ze swoja dziewczyną chcieli powiedzieć, że się zaręczyli i proszą nas na swoich świadków. Ja jak to ja zacząłem składać gratulacje i śmiać się w najlepsze, że tego się nie spodziewałem. Ponieważ byłem trochę wstawiony poszedłem do kuchni, żeby przynieść trochę ognistej. Nie spodziewałem się, że ona pójdzie tam za mną. Chwyciłem wino odkorkowałem je, dla pań oczywiście, wziąłem w jedna rękę wino i dwa kieliszki a w drugą Ognistą Whisky. Odwróciłem się gwałtownie i wpadłem na rudowłosą piękność. Ponieważ wino było otwarte, wylałem trochę na jej śnieżnobiałą sukienkę. Takiego pecha to ja nie miałem jeszcze nigdy. Zacząłem ją zaraz przepraszać i zapewniać, że pokryję koszty prania, a ona najzwyczajniej w świecie się śmiała. Powiedziała, że nie trzeba i że poradzi sobie sama. Poprosiła Lunę o jakieś ciuchy i się przebrała. Do końca kolacji nie wypiłem nawet kropli alkoholu, a oni cały wieczór naśmiewali się z mojej wpadki.

- Oj Diabełku. Jednak, musisz przyznać, że od tamtego momentu cię zainteresowała.

- No tak, bo zaczęła się z tego śmieć. Rozumiesz ? ŚMIAĆ ! Przecież Dafne to by się obraziła na miesiąc, zażądała nowej sukienki, i nie dała żyć.

- Ale Dafne już nie ma. Była, ale nie ma. Z tego co słyszałam to Teodor wdał się z nią w romans, a Hanna coś podejrzewa. Wiesz, ma się swoje źródła.

- No nie ma. Zawsze uważałem, że ona na mnie nie zasługuje.

- Tak, tak. Wmawiaj sobie, wmawiaj. Więc jak ? Zaprosisz ja w końcu ?

- Powiedziałem, że czekam na odpowiedni moment. Jakbym chciał, to bym mógł wejść tam teraz i ją zaprosić, ale poco robić niepotrzebne zamieszanie ? Przecież mogę czekać na odpowiednią chwilę – powiedziałem, ale słowa ledwo mi przechodziły przez gardło. Co ja zrobiłem ? Zachowałem się, jakbym w ogóle nie znał Smoka. Już wiem co się zaraz zdarzy.

- Nie zrobisz tego – żachnął się.

- Ja nie zrobię ? – próbowałem się bronić, chociaż wiedziałem, że i tak przegrałem.

- Tak – odpowiedział z wrednym uśmiechem.

- Zrobię – przecież nie mogę się poddać bez walki.

- To dawaj. Jest teraz w biurze. Pracę zaczyna dopiero za dziesięć minut jeszcze zdążysz.

- No dobra – głupia, pieprzona duma. Tylko dlatego, żeby nie wyjść na mięczaka idę teraz do tego jej biura i musze to powiedzieć. Nie mogę przegrać. A może by tak oszukać Smoczka ? Wejść tam, powiedzieć, że to pomyłka i wyjść ? Jaki ja jestem idotyczny. I tak by się dowiedział. Jakbyśmy się umówili, to Ginny zaraz by zadzwoniła do Luny a ona do Draco. Chyba, ze powiedzieć, że dała mi kosza. To też odpada. Teraz będzie na odwrót. Draco do Luny a ona do Ginny i o. Czyli muszę to zrobić. Merlinie, w co ja się wpakowałem. Zatrzymałem się przed jakimś stoiskiem z kwiatami zaraz koło wejścia i kupiłem bukiet słoneczników. Nie wiem czemu te, ale bardzo je lubię. Wszedłem po schodkach prowadzących do kancelarii, poprawiłem jeszcze krawat i nacisnąłem na klamkę otwierając drzwi. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to pięknie wnętrze. Waniliowe ściany i podłoga z ciemnego drewna idealnie do siebie pasowały. Zaraz naprzeciwko drzwi wejściowych były inne dwie pary drzwi. Na jednej tabliczce pisało Hermiona Jean Weasley, a na drugich Ginewra Molly Weasley. Po lewej stronie były drzwi do toalety i fotele dla oczekujących spotkań klientów. Po prawej stronie stało biurko sekretarki, która już uśmiechała się do mnie zalotnie. Kobiety, prawie wszystkie takie same. Podszedłem do niej.

- Przepraszam .. Rose – powiedziałem patrząc na plakietkę na jej koszulce – Gdzie znajdę Ginny ? – zapytałem grzecznie uśmiechając się czarująco.

- Ale pani Ginny jeszcze nie przyjmuję – powiedziała.

- Ale ja prywatnie, nie zawodowo. Proszę mi powiedzieć, w którym jest gabinecie.

- Eh.. No dobrze. Jest u siebie.

- Sama ?

- Tak, pani Hermiona musiała pilnie gdzieś wyjść.

- W takim razie dziękuje bardzo – powiedziałem i wyciągnąłem w jej stronę rękę. Ona podała mi ją a ja delikatnie ucałowałem knykcie. Sekretarka zaczerwieniła się a ja uśmiechając się czarująco zapukałem do drzwi Wiewióry. Strasznie się denerwowałem. Usłyszałem ciche Proszę i wszedłem.

- Jeszcze nie jestem gotowa pani Brown. Musi pani chwilę poczekać, przygotuje papiery. Chce pani coś do picia ? – powiedziała dopiero na mnie patrząc. Jej oczy rozszerzyły się a ona sama zrobiła się czerwona – Blaise ? Co ty tu robisz ? – zapytała zdezorientowana. Dobra, powiedz tyko, że chcesz się z nią umówić i tyle. Przecież to nie takie trudne.

- Ja, na czy no, ja .. To dla ciebie – powiedziałem podając jej kwiaty. Co za porażka – Właściwie, to już nic. Na razie – dodałem w pospiechu i wyszedłem z pokoju. Co ty ? Teraz tchórzysz ? Już prawie. Nie Blaise, tym razem to zrobisz. Ponownie wtargnąłem do pokoju bez pytania, zamknąłem za sobą drzwi i powiedziałem na jednym tchu.

- Umówisz się ze mną ?

- Co ? – zdziwiła się.

- Na czy, no wiesz, ja, no może po tym ..

- Tak.

-… incydencie nie będziesz chciała ale..

- TAK.

-.. może jednak się zgo.. Co ty powiedziałaś ?

- Zgadzam się palancie. Dzisiaj o dwudziestej koło mojego domu. Wiesz gdzie to ?

- No tak, bo nie mieszkasz już z rodzicami nie ?

- Nie, jak wiesz to świetnie, a teraz przepraszam mam klientów – powiedziała i uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Jasne, już mnie nie ma. Do zobaczenia – mruknąłem i wyszedłem. Nie zdążyłem zamknąć drzwi – UDAŁO SIĘ – krzyknąłem a wszyscy się na mnie spojrzeli – Przepraszam wszystkich, po prostu się cieszę – dodałem skrępowany i chciałem poprawić marynarkę, kiedy usłyszałem chichot dobiegający zza drzwi. Jak zwykle musiałem się zbłaźnić. Miała rację, nazywając cię palantem. Poprawiłem tą marynarkę i z uśmiechem wyszedłem z kancelarii. Naprzeciwko w kawiarni siedział Draco i patrzył na mnie z wyczekiwaniem. Ja tylko się uśmiechnąłem i przytaknąłem głową, no co mój przyjaciel również się uśmiechną. Ponownie wróciłem do przyjaciela i ze szczegółami opowiedziałem mu o tym co się tam stało. Później pogadaliśmy trochę o pracy i nim się obejrzałem była już trzynasta. Pożegnałem się ze Smokiem i jak najszybciej pojechałem do biura. Zostawiłem papiery, które uzupełniałem wczoraj wieczorem w domu, skończyłem projekt i przegrałem go na płytę. Zaniosłem dokładny opis, i obraz ja by mowy model miotły Petarda 5000 działał i wyglądał, do jego asystentki, która jak się okazało jakiś tydzień temu jest również jego kochanką. Zabrałem swój neseser i teleportowałem się do domu. Była godzina szesnasta. Za dwie godziny Ginny kończy pracę. Poszedłem do kuchni, zrobiłem sobie jakieś kanapki, herbatę i w spokoju zjadłem. Przebrałem się w luźny dres i usiadłem na kanapie oglądając telewizje. Z pozoru wyglądam jakbym się niczym nie przejmował, ale w środku wszystko się we mnie gotuje. Obejrzałem powtórkę wczorajszego meczu, którego nie mogłem obejrzeć, bo miałem masę papierów. Nim się obejrzałem do spotkania z Ginny zostało półtorej godziny. Bez pośpiechu poszedłem pod prysznic. Wyszedłem, przeczesałem ręką krótkie włosy i wysuszyłem się. Nałożyłem czarne spodnie i niebieską koszule, do tego trampki i byłem gotowy. Popsikałem się jeszcze perfumami, które trzymam na ‘’specjalne okazje’’, wziąłem portfel, kluczyki od samochodu i pojechałem. Po drodze wstąpiłem jeszcze po kwiaty, znowu słoneczniki, tym razem trochę więcej. Po jej domem byłem punktualnie. Zapukałem i otworzyła mi jeszcze całkiem niegotowa dziewczyna.

- O, myślałam, że się trochę spóźnisz – uśmiechnęła się – Zazwyczaj się spóźniają – szepnęła chyba do siebie – Ale chodź, wejdź, ja za chwilę będę gotowa – i gestem zaprosiła mnie do środka.
- Proszę, to dla ciebie – podałem jej kwiaty – I idź się szykuj, mamy zarezerwowany stolik -puściłem jej oczko a ona zarumieniona pobiegła do łazienki. Usiadłem zadowolony na kanapie i rozejrzałem się po jej mieszkaniu. Było malutkie i bardzo skromnie urządzone. Salon w kolorze pomarańczowym, połączony z żółtą kuchnią. Podłoga w obu pomieszczeniach była z jasnego drewna. Wszystkie meble były ciemne co idealnie kontrastowało z kolorami ścian i podłogi. Po niespełna dziesięciu minutach wyszła z łazienki. Jak na zawołanie poderwałem się na nogi i uśmiechnąłem na jej widok. Luźna czarna sukienka do połowy ud z trójkątnym dekoltem, na to jasna dżinsowa kurtka i na nogach czarne baletki. Do tego dobrała komplet złotej biżuterii. Malutkie wkręty w uszy, krótki, gruby łańcuszek i cieniutka bransoletka na kostce.    Przez ramie przewiesiła mała torebką. Wyglądała uroczo i tak bezbronnie.

- Idziemy ? – zapytała, bo stałem i nie mogłem się na nią napatrzeć. Chyba miałem otworzoną buzie, ale oby to tylko wrażenie. Jak dżentelmen otworzyłem jej drzwi. Ona zamknęła je na klucz. Jak przystało zaoferowałem jej swoje ramię i poczułem jej słodkie perfumy, o zapachu maliny. Od dziś uwielbiam te owoce. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy z piskiem opon.

Droga minęła nam na przyjemnej rozmowie o jej jak i mojej pracy. Zatrzymaliśmy się przed restauracją Dream i weszliśmy do środka. Oczywiście wcześniej zaparkowałem samochód i oferując ramię przeprowadziłem do wejścia. Dogadałem się z kelnerem o zarezerwowany stolik, a on zaprowadził nas w wyznaczone miejsce. Dopiero teraz, siedząc z nią twarzą w twarz, na czy ona patrzyła w kartę a ja na nią, czuje jak mi bije serce i jak się przy niej denerwuje. Co za porażka. Blaise myśl, myśl.

- Co proponujesz ? – zapytała,

- Co ? A, no nie wiem, jestem tu pierwszy raz – odpowiedziałem zdezorientowany.

- Naprawdę nie byłeś tu jeszcze z żadna ze swoich zdobyczy ?

- Kochanie, ja już dawno nie mam takich zdobyczy.

- Od kiedy ?

- Od jakiegoś roku – uśmiechnąłem się z myślą, że mnie zrozumie.

- Yhym. No to dość długo jak na jednego z największych kobieciarzy Hogwartu.

- Ludzie się zmieniają, pamiętaj – powiedziałem, puściłem jej oczko i zacząłem przeglądać kartę. Ona z początku, nie wiedziała co ma powiedzieć, i patrzyła na mnie jak na kompletnego idiotę, ale nie dałem się złamać. Chciałem dać jej do myślenia. Niech cos zrozumie. Proszę. Niech nie będzie jedną z tych, które nie rozumieją kompletnie nic i zawsze trzeba im wszystko podać na tacy.

- Czy mogę już przyjąć państwa zamówienie ? – zapytał kelner, który pojawił się praktycznie z nikąd. Spojrzałem na Ginny, która słodko zmarszczyła nosek, zastanawiając się nad wyborem dania.

- Poproszę filet z kurczaka z talarkami i do tego sałatkę grecką.

- Dwa razy to samo i butelkę czerwonego wina… Chyba, ze wolisz białe ? – zapytałem ją.

- Nie, czerwone niech zostanie.

- Czy to będzie wszystko ? – zapytał kelner.

- Tak dziękujemy – odpowiedziałem a ten natychmiast zniknął – Więc powiedz mi coś o sobie ?

- Przecież ty znasz mój plan dnia na pamięć. Widzę cię codziennie rano w tej kawiarni jak patrzysz co robię. Od jakiś pięciu miesięcy cię widzę, a od trzech zaczynam zwracać większą uwagę na wygląd, z nadzieją, że w końcu mnie gdzieś zaprosisz. Wiesz jak się ucieszyłam kiedy dowiedziałam się, że Luna pogadała z Draco, żeby on pogadał w końcu z tobą. Nawet sobie tego nie wyobrażasz – skończyła swój monolog. Czyli to był podstęp ? Wiedziałem, że cos mi tu nie pasuje. Draco zawsze tylko machał na to ręką, a dziś się starał. Zabini ty ośle.

- To, to ty wiedziałaś ?! I nie mogłaś się przynajmniej spojrzeć ? Wiesz jak na to liczyłem ? Pomyśl, że ja przed twoja pracą tam byłem, po twojej pracy i nieraz się zdarzało, że i w trakcie. Za każdym razem liczyłem, że się spojrzysz i może coś.. Kobiety – mruknąłem, ona się tylko zaśmiała i ujęła moją rękę leżącą na stoliku.

- Ale ty jesteś uroczy wiesz ?

- Wiem, ale to tylko nieliczna z moich zalet. Jeszcze jest skromność, to na pierwszym miejscu – po raz kolejny ją rozbawiłem. Uff.. Nie jest tak źle jak sobie wyobrażałem.

Później kelner przyniósł wino i jedzenie. W spokoju zjedliśmy, po czym po opróżnieniu butelki wina wybraliśmy się na długi spacer po mieście. Zdziwiłem się kiedy złapała mnie za rękę i uśmiechnęła się. To mi się nawet nie śniło. Długo chodziliśmy wspominając stare czasy jak się nienawidziliśmy, opowiadaliśmy różne historie. Praktycznie cały czas wybuchaliśmy śmiechem. Później odwiozłem ja do domu i umówiłem na kolejne spotkanie, i kolejne, i kolejne. Tak rozpoczęło się moje długie i ciężkie życie u boku upierdliwej, rudowłosej Gryfonki.. 

Więc jest obiecana miniaturka. Nie wiem co napisać. Nie wiem, czy się podoba, mam nadzieje. Proszę o komentarze i no. Dobranoc :)  

Rozdział 13

Punkt dziewiętnasta do jej dormitorium wszedł Blaise trzymający Ginny za rękę, a gdzieś z tyłu trzymała się Astoria z miną, jakby kogoś zabiła. Zabini usiadł na łóżku, wziął swoją dziewczynę na kolana i podał Hermionie butelkę Ognistej. Ta rozlała trunek na czworo i podała każdemu po kolei. Przez parę minut siedzieli w zupełnej ciszy, którą przerwał jedyny mężczyzna w tym pomieszczeniu.

- Powinien się obudzić. Już jutro będzie w stanie normalnie z nami porozmawiać, a za jakieś dwa dni go wypuszczą. Możemy być wzywani do McZawszeDziewicy na rozmowę o całym zajściu. Na czy nie Ginny bo jej akurat nie było ale ty Hermino na pewno – powiedział jednym ciągiem patrząc cały czas w jeden punkt. Cały czas nie potrafił przyswoić sobie myśli, że jego najlepszego przyjaciela od śmierci dzieliło zaledwie parę minut. Uświadomił sobie jaki jest dla niego ważny, i ile dla niego znaczy. Nie wyobrażał sobie ukończenia szkoły, imprez od rana do wieczora, od wieczora do rana albo jak ktoś woli to dwadzieścia cztery godziny na dobę. Po prostu jego, życie straciło by jedną z najważniejszych osób. Był dla niego jak brat, matka, ojciec, przyjaciel. Owszem, czasem się kłócili, ale przecież zawsze się godzili. Nie raz okładali się pięściami, ale to tylko w ważnej sprawie, takiej jak uświadomienie drugiemu, że źle robi. A jakby Draco odszedł ? Przecież nie ma już takiej osoby, która zna go tak dobrze. Jednym szybkim ruchem opróżnił szklankę i szepnął coś na ucho Rudej. Ta tylko pokiwała delikatnie głową i pocałowała swojego chłopaka w policzek. Po chwili oświadczyli, że idą na spacer i opuścili pokój wtuleni w siebie. Astoria z Hermioną, siedziały jeszcze chwilę w całkowitej ciszy. W pewnym momencie Ślizgonka podniosła się i podeszłą do okna. Otworzyła je na szerz i wyciągnęła paczę papierosów, odwróciła się z stronę Gryfonki i bezgłośnie zapytała czy może. Ta w całkowitym szoku przytaknęła sama wzięła jednego, którego zaproponowała jej Greengras.

- Dlaczego zawsze ja ? Co ? No dlaczego ? Dlaczego to zawsze ja mam rozkazywane i mam się dostosować do tego co chcą inni. Ja chcę mieć własne życie, sama decydować o sobie. Przez cały czas do wojny i podczas decydowali za mnie rodzice. Mówili za kogo mogłabym wyjść za mąż, jak postępować, jak się ubierać, a ja nie miałam prawa głosu. Po wojnie dyrygowała mną Dafne. Nienawidzę całego tego świata. Jak byłam z Ronem, wydawało się wszystko takie proste, łatwe. Ale za nim w ogóle nawiązaliśmy temat nie miałam chłopaka, bo żaden nie odpowiadał mojej siostrze – żaliła się Astoria aż do tego momentu, bo tu Gryfona musiała o coś zapytać.

- A w tedy na plaży z Blaisem na początku wakacji ? Przecież całowaliście się.

- Tak, ale to nie wyszło i nigdy nie miało wyjść, chciałam się po prostu odegrać na siostrze, a doskonale wiem że podobał jej się Zabini. Poszliśmy całą trójką na plażę i poszliśmy do wody. W pewnym momencie on po prostu mnie pocałował, bo taki był plan. Gadał te słodkie słówka, że mnie kocha, że chce być tylko ze mną, A wszystko po to, żeby moja kochana siostra zobaczyła, ze nie może mieć wszystkiego czego chce. On to zrobił dla mnie. Draco też by to zrobił i dla mnie i dla ciebie. Hermino może dopiero od niedawna złapaliście kontakt, ale widać, że was do siebie ciągnie. Jak to się mówi ? ,,Trzeba być trochę podobnym, żeby się zrozumieć, i trochę się różnić, żeby się kochać’’. Nie zmarnujcie szansy, bo później będziecie żałować – powiedziała i jakby nigdy nic wyszła. Zostawiła papierosy. Szatynka wyciągnęła jednego obiecując sobie, ze odkupi jej dwie paczki za tą jedna, bo jakby nie patrzeć, była prawie cała. Zapaliła i rozmyślała, nad tym co powiedziała jej Astoria. Czy to możliwe, że czuje coś do Draco ? Nie, to nie możliwe. Dokończyła palić, przebrała się w wygodny szary dres, zieloną bluzę i wyszła na obchód, tym razem sama.
   
          Obchód minął Gryfonce zaskakująco szybko. Cały czas rozmyślała nad słowami Astorii. Zastanawiała się, czy to faktycznie jest tak jak ona mówi. Czy to możliwe, że taki arystokrata czystej krwi jak Draco Malfoy mógłby polubić kogoś takiego jak Hermiona Granger, dziewczyna z rodziny mugoli ? To raczej mało prawdopodobne, ale jednak w tedy, na tej dyskotece, zachowywał się jakoś inaczej. I ta sytuacja na ławce, przecież powiedzieli sobie, ze zawsze mogą na siebie liczyć, przytulali się. A może to było spowodowane dużą ilością alkoholu ? Tak, to na pewno przez to. Jej następnym problemem był Ron. Kiedyś się przyjaźnili, a teraz najzwyczajniej w świecie nie można go poznać i się z nim dogadać. Zachowuje się jakby był zły na cały świat. Zmienił się, i tego Hermiona była pewna. Musi pogadać o tym z Harry’m. W końcu to najlepsi przyjaciele, zawsze sobie wszystko mówią, może i tym razem tak było. Musiała to sprawdzić. Postanowiła, że jutro z samego rana z nim porozmawia. W drodze powrotnej do dormitorium mijała Skrzydło Szpitalne. W prawdzie nie powinna tam wchodzić, bo już dawno po ciszy nocnej, a ona za pięć minut kończy obchód, ale przecież nikt się nie zorientuje.

Najciszej jak potrafiła otworzyła drzwi, i niczym myszka wślizgnęła się do środka, przekonana, że każdy z chorych śpi. Jaki było jej zdziwienie, kiedy odwracając się z uśmiechem, że bezgłosie zamknęła drzwi, zobaczyła blondyna siedzącego na łóżku i patrzącego w ciemną noc. Trzymał w ręku jakiś list, który widać bardzo go dotknął. Przez chwilę zastanawiała się, czy może nie lepiej będzie odejść i przyjść jutro ze wszystkimi, ale nagle Ślizgon odwrócił się i nie było już odwrotu. Z delikatnym uśmiechem podeszła do niego i usiadła na krześle stojącym obok łóżka. Zapadła miedzy nimi krępująca cisza. 

- Co ty tu robisz ? – zapytał, a dziewczyna dostrzegła u niego ślady łez.

- Przyszłam cię odwiedzić, jak chcesz to mogę iść – zmieszała się i już wstawała, ale złapał ja za przedramię i ponownie usadził na krześle.

- Nie idź, cieszę się, że przyszłaś.

- Dlaczego płakałeś ? Widać po oczach, masz czerwone, a na policzkach są ślady łez. Co się stało ? – powiedziała na jednym tchu, za co zaraz skarciła się w myślach. Przecież, nie jesteście tak blisko, żeby opowiadać sobie swoje historie życiowe. Co ci strzeliło do głowy ? – pomyślała.

- Zauważyłaś ? Miło, Astoria nie widziała, a wyszła parę minut przed tym jak przyszłaś – odpowiedział i podał jej list, a ona przeczytała do w mgnieniu oka.

Drogi Draco ! 

Wypuścili Twojego ojca z Azkabanu. Wpłaciłam za niego odpowiednią kwotę co pozwala mu wrócić do nas. We wtorek, będzie już w domu, a z tego co słyszałam w środę masz rozprawę w sprawie Teodora. Bardzo mi przykro. Przyjadę po Ciebie i zabiorę Cię do domu, abyś mógł zobaczyć się z ojcem. Wieczorem odeślę Cię z powrotem do szkoły. Nie chcę słyszeć żadnego sprzeciwu. Ucz się !

Mama.

- Draco – zaczęła Hermiona – Tak mi przykro. Nawet nie wiem co powiedzieć.

- Nie musisz nic mówić. Po prostu, po prostu chodź tu – powiedział, i wyciągnął do niej rękę. Spojrzała na niego nie pewnie, ale ujęła ją a on przyciągną ją do siebie i przytulił. Czuł, że rany zaczynają piec, ale nie odsunął się od niej. Było mu to teraz potrzebne. Z resztą odkrył, ze od niedawna patrzy na nią inaczej. Nie jak na wroga, koleżankę, znajomą czy przyjaciela. Patrzy na nią z jakimś uczuciem. Pomagała mu kiedy miał jakiś problem, była przy nim prawie zawsze od początku roku. Nie boi się go jak niektórzy. Po prostu, patrzy jaki jest teraz, a nie jaki był kiedyś, i za to będzie jej wdzięczny do końca życia.

- A jak ty się czujesz ? – zapytała próbując się od niego odsunąć, ale nie pozwolił jej na to.

- Lepiej i to dużo lepiej – odpowiedział i w końcu ją puścił – Dostałaś już list w sprawie Nott’a ?

- Nie jeszcze nie, podejrzewam, że jutro dostanę, bo jakby nie było, jestem głównym świadkiem w sprawie.

- No tak. Słuchaj mam do ciebie prośbę. Czy mogła byś mi przynieść notatki z wtorku i poniedziałku ? Zabini podrzuci mi książki, ale o notatki go nie proszę, bo i tak nic z nich nie zrozumiem, a ty i tak robisz je na każdej lekcji.

- Jasne, nie ma sprawy – powiedziała i uśmiechnęła się do niego czule.

- Dzięki. A ty nie powinnaś byś w dormitorium ? Doskonała pani prefekt łamie zasady. Zapiszmy to w historii, bo może się to więcej nie powtórzyć – zaśmiał się.

- Tak dla twojej informacji, bardzo dużo razy łamałam zasady. Wiesz, w końcu jestem najlepszą przyjaciółką samego Harry’ego Potter’a. Nie pamiętasz jak znaleźliśmy Kamień Filozoficzny ? Jak otworzyliśmy Komnatę Tajemnic ? Jak naraziliśmy życie w trzeciej klasie spoufalając się z ‘seryjnym mordercą’ – tu pokazała nawias palcami – Syriuszem Black’iem ? Jak walczyliśmy w Ministerstwie Magii ? Jak kłamaliśmy różowej żabie ? No tak. Draco Malfoy nie wiedział wszystkiego. Zapomniałam.

- Ja nie wiedziałem wszystkiego ? Wiedziałem doskonale. I nie zapominaj o najważniejszym wykroczeniu. Jak przywaliłaś mi w nos. To była hańba dla mnie – powiedział i udał obrażonego, na co dziewczyna wybuchła śmiechem, oczywiście takim cichym, żeby nie pobudzić innych, a zwłaszcza pielęgniarki.

- Ahh.. To były piękne czasy – westchnęła i uśmiechnęła się wrednie.

- Ty mała..

- Niska – poprawiła go.

-.. żmijo. Poczekaj, tylko wyjdę stąd. Pożałujesz. – zagroził.

- Nie boje się ciebie – zaśmiała się.

- Tak ?

-Tak.

- To poczekaj, jak ja ci mówię, że pożałujesz, to znaczy że pożałujesz. Teraz jestem tylko chwilowo niedysponowany. Ale zemszczę się. Zobaczysz.

- Nie wierze ci. Dobrze, ja się już będę zbierać, bo trochę się zasiedziałam. Życzę powodzenia w zemście – powiedziała, wstała i skierowała się do drzwi. Wydawało jej się, że jak powiedziała, że musi się już zbierać, w oczach Malfoy’a pojawił się smutek, ale to pewnie jej się wydawało. Tak, na pewno jej się wydawało. Szybciutko przeszła wszystkie korytarze i wróciła do swojego dormitorium. Zdjęła z siebie ubrania, rozpuściła włosy i weszła pod cieplutką kołdrę, bo trzeba przyznać robiło się już coraz zimniej. Nie mogła jednak długo zasnąć. Myślała o blondynie, który był uczniem domu Węża, i który ostatnio dość często gościł w jej myślach. Zaczynała się zastanawiać, czy aby na pewno, to tylko kolego, bo raczej tak znajomi się, nie zachowują. Po jakiejś godzinie w końcu oddała się w krainę snu, nie mając pojęcia, że blondyn o którym cały czas myślała, również myślał o niej i o ich relacjach. 

Witam ! 

Krótko, bo krótko. Po prostu chciałam coś dodać. Nie mam czasu na pisanie, zawsze coś. Bez sensu są moje tłumaczenia i obietnice, bo tłumaczenia i tak połowa nie uwierzy, a obietnic i tak mogę nie dotrzymać. 

Nie mam pojęcia kiedy napiszę następny rozdział i nie mam pojęcia kiedy skończę miniaturkę.. PRZEPRASZAM. Do wakacji notki na pewno będą pojawiać się nieregularnie, chyba że będę pewna, pewna, pewna na 10000000 % i jeszcze więcej, że się wyrobię. 

Całuje Sectun Sempraa :*